Hindi Lang Numero ang Itinuturo Ko—Pangarap ng mga Bata ang Binubuo Ko

 Ang Mga Laban at Tagumpay ng Isang Guro sa Mathematics

Sa tuwing sumasapit ang alas-siyete ng umaga, bitbit ko na agad ang aking bag, laptop, at kapirasong pag-asa na sana'y makuha ko ang atensyon ng mga estudyanteng kanina lang ay gutom pa. Hindi biro ang maging isang guro ng Mathematics sa pampublikong paaralan, lalo na’t maraming mag-aaral ang may trauma sa asignaturang ito. Minsan, kulang ang chalk, minsan kulang ang silya, pero madalas kulang ang tiwala ng mga bata sa sarili nilang kakayahan sa numero. Madalas, kailangan mo munang ituro kung paano maging matatag bago mo maituro kung paano mag-multiply ng fractions. May mga batang papasok na walang baon, walang tulog, pero kailangang matuto ng quadratic equations. May mga araw na kahit buong araw mong nilakasan ang loob mo, uuwi ka pa ring luhaan sa kakaisip kung paano mo sila matutulungan. Wala kang masyadong resources—visual aids mo ay gawa lang sa kartolina, gawa sa sariling bulsa. Minsan kulang ang suporta mula sa magulang, minsan kulang din sa pag-intindi ng sitwasyon. Pero kahit anong hirap, hindi ka pwedeng sumuko—dahil may isang batang umaasa na matututunan niya ang Math dahil sa'yo.

Sa bawat pasok sa silid-aralan, dala ko ang pangarap na kahit isa sa kanila ay matutong magmahal ng Math. Pero mahirap ang kalaban: cellphone, social media, maingay na paligid, gutom, at minsan, sariling takot sa pagkakamali. Kailangan kong magpanggap na ako'y laging masaya—kahit pagod, kahit may personal na problema, kailangan kong ngumiti. Ang tawag nila sa amin ay "pangalawang magulang," pero minsan pakiramdam ko ay kami ang primary na sandalan nila. Kapag may batang bumagsak, nasasaktan ako. Kapag may batang nagsabing, "Sir, ang hirap po," hindi lang equation ang kinakalaban ko kundi ang sistema ng kawalan ng suporta. Sa tuwing magsasagot sila sa pisara, makikita mo sa mata nila ang kaba—parang bawat maling sagot ay panghabambuhay na marka ng kabiguan. Pero kapag nakuha nila ang sagot, kahit simpleng 3x3, parang nanalo sila ng jackpot. At ako, tahimik lang na nakangiti, dahil alam kong unti-unti, may binubuo kaming tiwala. Tiwala sa sarili, at tiwala sa pangarap.

Hindi kami tumitigil sa pagtuturo kahit tapos na ang klase. Madalas akong naaabutan ng dilim sa faculty room, kape at chalk dust na lang ang kasama. Naghahanda ng lesson, gumagawa ng powerpoint, nagrerebyu ng lesson para bukas. Kahit Sabado at Linggo, nagtatrabaho pa rin—checking ng test papers, paggawa ng mga para sa paaralan, paghahanda ng quizzes. Ang tanong ko minsan sa sarili, “Hanggang kailan ko ito kakayanin?” Pero sa bawat batang nagsasabing, “Sir, naiintindihan ko na po,” parang nabubura lahat ng pagod. Hindi naman kasi pera ang tunay na suweldo ng guro—ito ay ang tagumpay ng estudyante. Oo, kulang ang sahod. Oo, kulang ang benepisyo. Pero hindi kulang ang pagmamahal naming mga guro sa mga batang tinuturuan namin.

Sa tuwing may batang lumalapit para lang magtanong ng simpleng konsepto, tinatrato ko itong isang hakbang palapit sa kanyang pangarap. May mga estudyanteng ayaw na ayaw ng Math noong una, pero dahil sa tiyaga, ngayon ay sila na mismo ang nagtuturo sa kaklase nila. Sabi nila, ang Math daw ay walang puso—pero kami ang pusong nagbibigay-buhay sa bawat numero. Marami sa aming mga Math teachers ang may sariling kwento ng kabiguan sa buhay, pero pinipili naming tumayo para maging tulay sa tagumpay ng iba. Hindi lang kami nagtuturo ng formulas at functions, nagtuturo rin kami ng tapang at determinasyon. Sa likod ng bawat solved equation ay isang kwento ng pagsubok na nalampasan. May mga batang hindi man mahusay, pero puspusang nagsisikap. At sa bawat ganitong estudyante, naroon kami—hindi bilang tagapuna, kundi bilang gabay. Nandyan din ang mga pagtuturo namin ng mga aral sa buhay na di nila matututunan sa mga libro.

May mga pagkakataong halos mawala na ang gana ko, lalo na kapag wala akong naririnig na pasasalamat. Pero kapag may isang estudyanteng biglang lalapit at magsasabing, “Sir, salamat po sa mga life lesson na naishare niyo sa amin,” sapat na iyon. Iyon na ang gasolina ko para muling magsulat ng lesson kahit antok na antok na. Minsan hindi nila alam na sa simpleng “Sir, gets ko na po,” napapaiyak ako sa tuwa. Hindi ko kailangang marinig ang "salamat" mula sa lahat, dahil alam kong darating ang panahon—sila mismo ang magsasabi niyon sa sarili nilang anak balang araw. At kapag sinabi nilang, "Ganyan din ang naging teacher ko dati," alam kong ako iyon. Ang gurong hindi sumuko, ang gurong naniwala kahit walang naniniwala. Ako ang patunay na kahit anong hirap, may saysay ang bawat segundo. Sa bawat batang umaasang matuto, ako ang nagsisilbing liwanag sa gitna ng takot nila sa Math. Sabi nila di na ako nakakapagturo ng lesson, pero ang di nila napapansin, mas naituro ko sa kanila ang lesson na dapat nila matututunan sa buhay. Sabi nga nila, Di ako yung teacher na paborito ng lahat, pero sobrang salamat sa mga nakakaappreciate sa istilo ko.

Sa mga faculty meeting, madalas kaming napag-iiwanan sa mga plano para sa co-curricular activities, dahil palaging sinasabing boring ang Math. Napagalitan nga ako dahil wala daw akong ginagawa. Di dahil sa di nila nakikita ay wala na. Minsan kasi mas gusto ko ang  magtrabaho ng pasekreto kaysa sa ipagmayabang mo na may ginagawa ka. Pero hindi nila alam, sa likod ng bawat math quiz bee ay ilang linggong review, coaching, at pagod ng mga estudyante. Sa likod ng bawat batang nananalo ay may gurong halos wala nang boses sa kakapaliwanag ng concepts. Hindi kami laging bida sa recognition day, pero kami ang nagtulak sa mga batang iyon paakyat ng stage. Kapag kulang ang aming budget para sa contest, kami ang nagdadagdag gamit ang sariling pera. Dahil para sa akin, ang medalya ay simbolo ng paniniwala—na kaya nila. Hindi lahat ng Math teachers ay loud and proud, pero lahat kami ay consistent at committed. Wala sa amin ang sumuko. Kahit kulang sa resources, hindi kulang sa pagmamalasakit. At sa dulo, iyon ang tunay na batayan ng tagumpay. Di lahat ay naipanalo. Sa isang nabasa ko, "Sa Math, Wala kang talo. Kung nanalo ka, may award ka. Kung di ka naman nanalo, may natutunan ka."

Hindi ko makakalimutang may isa akong estudyanteng dati ay madalas zero sa quiz ko, pero ngayon ay isa nang civil engineering student. Naaalala ko pa kung paano siya mangiyak-ngiyak habang nag-aaral ng algebra—at kung paano ako rin ay halos sumuko na. Pero hindi ko siya binitiwan, kasi naniniwala akong hindi lang siya basta estudyante—siya ay pangarap na unti-unting nagkakaroon ng direksyon. At ngayong nakikita ko siyang nagpo-post ng blueprint sa social media, alam kong may bahagi ako sa kwento niya. Ganito ang kwento ng maraming guro sa Math. Hindi kami palaging kinikilala, pero may mga estudyanteng patuloy na nagpapatunay ng aming halaga. Minsan kailangan lang naming mapaalalahanan na mahalaga kami. Na ang bawat hirap ay may kaakibat na gantimpala—hindi lang sa anyo ng grado, kundi sa anyo ng natupad na pangarap. At sa bawat estudyanteng umaangat, isang guro ng Math ang kasama niya.

Pero gaya rin ng mga batang tinuturuan ko, ako rin ay nangangarap. Nangangarap akong makalipat sa paaralang mas malapit sa tahanan namin. Sa ngayon kasi, mahigit 60 kilometro ang layo ng aking assignment mula sa aming bahay. Araw-araw, tinitiis ko ang lungkot ng paglayo sa pamilya, lalo na sa mga anak kong sabik rin sa presensya ng kanilang ama. Nakatira lang ako sa isang maliit na boarding house malapit sa school—simple, maayos, tahimik, pero tiis lang. Tuwing gabi, hindi laging mahimbing ang tulog, pero panatag ang puso dahil alam kong may mga batang nag-aabang sa akin kinabukasan. Hindi biro ang kalayuan, ang gastos, at ang pangungulila, pero pinipili ko pa ring manatili. Kasi sa kabila ng lahat, may pangarap pa rin akong unti-unting nilalakad—ang muling makapagturo nang malapit sa tahanan. Pangarap kong hindi na kailangang mamili sa pagitan ng pamilya at propesyon. Pangarap kong makasama araw-araw ang mga anak ko habang tinutupad ko rin ang pangarap ng mga pag-asa ng bayan.

Sa tuwing binabagtas ko ang maalikabok na daan papasok sa paaralan, dala ko ang pangakong patuloy akong magtuturo. Hindi dahil sa suweldo, hindi dahil sa promotion, kundi dahil sa misyon. Ang misyon na sa bawat batang tinuturuan ko, may isang buhay na posibleng magbago. At sa bawat batang natututo, may isang Math teacher na patuloy na lumalaban. Hindi madali, pero posible. Hindi perpekto, pero makabuluhan. Kami ang mga guro ng Math na patuloy na bumabangon sa bawat pagkakadapa—kasama ang mga estudyanteng naniniwala. At sa mundong puno ng problema, alam naming kami ay bahagi ng solusyon. Dahil sa bawat batang natututo, may gurong hindi kailanman sumuko.

~Sir Alos TV