Mga Pangarap sa Loob ng Silid-Aralan: Ang Tunay na Yaman ng Isang Guro

Sa Likod ng Pisara: Buhay ng Isang Lalaking Guro sa Pampublikong Paaralan

Sa bawat pagsikat ng araw, kasabay ng pagdampi ng malamig na hangin sa lansangan, ay ang paglalakad ko patungo sa eskwelahan—dala ang mabigat ngunit makulay na pangarap para sa aking mga estudyante. Hindi biro ang bumangon nang maaga araw-araw, lalo na kung ang sahod ay madalas sapat lamang para sa sarili at pamilya. Ngunit sa bawat ngiti ng mga batang sumasalubong sa akin, napapawi ang lahat ng pagod at pangungulila. Ako ay isang lalaking guro sa isang pampublikong paaralan, at sa kabila ng lahat ng pagsubok, pinipili ko pa ring manatili. Sapagkat higit pa sa pagtuturo ng leksyon, ako ay humuhubog ng buhay, nangangarap para sa mga batang minsang nawalan ng pag-asa. Ang bawat piraso ng chalk, bawat pagkasira ng marker, at bawat pagpupunas ng pawis sa ilalim ng araw, ay patunay ng pagmamahal sa propesyon. Hindi ako narito para lamang magturo ng numero at letra—narito ako para bumuo ng mga pangarap. At sa bawat araw na lumilipas, lagi kong itinatanim sa aking sarili: "Hindi man ako maging milyonaryo sa pera, milyonaryo naman ako sa pagmamahal ng aking mga estudyante. Sana maging matagumpay sila sa buhay pagdating ng panahon."

Hindi madali ang magturo sa pampublikong paaralan—sira-sirang upuan, kulang na libro, mga batang nahihirapang makaintindi ng lesson, at minsang mga kisameng tumutulo ang karaniwang tanawin. Ngunit sa gitna ng kakulangan, nariyan ang sagana sa pag-asa, determinasyon, at pagmamalasakit. Wala akong aircon sa klase, walang high-tech na kagamitan, ngunit meron akong pusong handang magturo kahit sa gitna ng unos. Sa tuwing nakikita ko ang aking mga estudyanteng dahan-dahang bumubuti sa kanilang pag-aaral, alam kong hindi nasasayang ang bawat sakripisyo. Hindi lahat ng araw ay puno ng saya; may mga panahong gusto ko nang sumuko. Ngunit sa bawat iyak ng estudyanteng nagpapasalamat, sa bawat liham na nagsasabing "Salamat, Sir," doon ko nararamdaman ang tunay na kayamanan ng pagtuturo.

Ang pagiging isang guro ay hindi lamang tungkol sa pagtapos ng lesson plan, kundi sa pagbibigay ng leksiyon sa buhay. Kapag tinuturuan ko sila ng fractions, tinuturuan ko rin silang hatiin ang pangarap upang mas maging abot-kamay. Kapag tinuturuan ko sila ng kasaysayan, itinuturo ko rin ang pagmamahal sa bayan at sa kanilang pinagmulan. Hindi sapat ang chalk at blackboard para ituro ang lahat ng dapat nilang matutunan sa buhay. Kaya’t ginagamit ko ang bawat kwento ng buhay ko bilang halimbawa—ang hirap, ang tagumpay, ang pagsuko at pagbangon. Sapagkat alam ko, ang tunay na edukasyon ay hindi lamang nasusukat sa dami ng 100% sa papel, kundi sa tibay ng loob kapag dumating na ang tunay na laban sa buhay. Dahil ang tunay na laban ay wala sa loob ng silid aralan. Ito ay nasa totong buhay pagkatapos ng pag - aaral.

Hindi ko ikinakahiya ang aking pagiging guro sa pampublikong paaralan. Bagkus, itinuturing ko itong isang karangalang hindi mabibili ng anumang salapi o titulo. Kapag may estudyanteng lumalapit at nagsasabing, "Sir, gusto ko rin pong maging guro balang-araw," iyon na ang pinakamataas na gantimpala para sa akin. Hindi ako nagtuturo para lamang sa pagsusulit, kundi para sa pagbuo ng mga taong may malasakit sa kapwa. Alam kong hindi lahat ng tinuturuan ko ay magiging doktor, engineer, o abogado. Pero kung sila'y magiging mabubuting tao, mabuting anak, at mabuting mamamayan, sapat na iyon para sa akin. Sa bawat pasang-awa, sa bawat mabagal na pagsagot sa klase, nakikita ko ang katatagan ng bawat batang Pilipino. Hindi ako perpektong guro, ngunit araw-araw, pinipili kong maging ilaw sa gitna ng dilim. Ang magiging ilaw nila sa landas na kanilang tatahakin pag-alis nila sa akin. 

Sa totoo lang, minsan, napapaisip ako: "May patutunguhan pa ba ang lahat ng pagod ko?" Kapag naririnig ko ang balita ng mga guro na mistulang napapabayaan, hindi ko maiwasang masaktan. Ngunit sa halip na sumuko, lalo akong kumakapit sa dahilan kung bakit ako nagsimula—para sa mga batang nangangarap kahit sa gitna ng kahirapan. Para sa mga estudyanteng nilalabanan ang gutom upang makapasok. Para sa mga batang nagsusumikap kahit putol-putol ang sapatos o walang baon sa bulsa. Sa tuwing nakikita ko sila, napapaalalahanan ako: ako ang kanilang sandigan, ang kanilang unang hakbang patungo sa mas magandang bukas. Hindi nila kailangan ng perpektong guro—kailangan nila ng gurong hindi sumusuko. Kailangan nila ng isang kamay na hahampas sa likod nila pag sila ay pasuko na at magsasabing kaya mo yan.

Ang pagtuturo ay isang uri ng pag-ibig na hindi laging naiintindihan ng mundo. Hindi kami sikat, hindi kami laging pinapahalagahan, pero sa bawat pusong aming naaabot, kami ang tunay na bayani. Ang isang simpleng "Good morning, Sir!" mula sa estudyanteng dati'y mahiyain na, ay sapat nang dahilan para ngumiti buong maghapon. Ang maliit na pagbabago sa buhay ng isang bata, ay bunga ng bawat gabing hindi ko inaalintana ang pagod habang gumagawa ng lesson plan. Ang bawat maliit na "thank you" ay parang medalya na inilalagay ko sa aking puso. Hindi lahat ng kwento ng guro ay naririnig, ngunit bawat guro ay may kwento ng pag-asa. At sa bawat kwento, may batang natutong mangarap muli.

Hindi rin ako makalilimot sa mga estudyanteng minsang naligaw ng landas. Hindi lahat ng tinuturuan ko ay madali, hindi lahat ay sunod sa bawat bilin. May mga pasaway, may mga magulo, may mga matitigas ang ulo. Ngunit sa likod ng mga iyon, nakatago ang mga pusong sugatan, ang mga batang kailangang unawain at gabayan. At dito ko mas naunawaan: ang pagtuturo ay hindi lamang pagpapasa ng kaalaman kundi pagmumulat ng mga pusong takot magmahal. Hindi ko sila tinutulak palayo kahit mahirap silang turuan—mas lalo ko silang nilalapitan. Sapagkat minsan, ang pinaka nangangailangan ng pagmamahal ay yaong hindi marunong humingi nito. Sabi nga ni Jesus sa Bibliya, "Hindi nangangailangan ng manggagamot ang walang sakit." Kung kaya, sila ang mas dapat pagtuunan ng pansin at bigyan ng pagpapahalaga. Kasi baka ikaw na guro niya ang makapagbibigay noon sa kanya.

Bilang isang lalaking guro sa pampublikong paaralan, dala ko araw-araw ang dalawang bagay: pangarap at pag-asa. Pangarap para sa aking sarili na balang-araw, makita ang mga estudyanteng naging matagumpay. At pag-asa na ang bawat maliit na hakbang namin ngayon ay magbubunga ng malaking pagbabago sa kinabukasan ng bansa. Alam ko, hindi agad-agad, at hindi lahat ng resulta ay makikita ko sa aking buhay. Ngunit sa puso ko, buo ang paniniwala: may mga batang sisigaw ng tagumpay balang-araw, at sa bawat pangalan nila, isang maliit na bahagi ako ng kanilang kwento. Hindi ko man maisulat sa aklat ang lahat ng aking ginawa, itinatala ko naman ito sa puso ng bawat batang dumaan sa aking klase.

At sa bawat pagtatapos ng araw, bago ako umuwi, lilingon ako sa bakuran ng paaralan at ngingiti. Isang lalaking guro, isang simpleng tao, ngunit isang tunay na mangingibig ng kaalaman at pangarap. Hindi kayamanan ang sukatan ng tagumpay para sa akin, kundi kung ilang puso ang nagbago, ilang mata ang muling nangarap, at ilang buhay ang nabigyang liwanag. Sa dulo ng lahat, hindi ang titulong “Guro” ang bumuo sa akin, kundi ang pagmamahal ko sa bawat batang Pilipino na nangarap kasama ko. Sapagkat sa pagtuturo, natutunan ko rin kung paano magmahal nang higit pa sa sarili. At iyon ang kwento ko—isang simpleng guro, isang simpleng bayani, sa isang simpleng pampublikong paaralan sa Pilipinas.

~Sir Alos TV.

Gusto mo bang masilayan ang totoong kwento sa likod ng bawat silid-aralan? 

Sa Sir Alos TV, hindi lang leksyon sa libro ang matututunan mo—dito, puso, sakripisyo, at tunay na buhay ng isang guro sa pampublikong paaralan ang isinasalaysay.

Halina't sumama sa aming paglalakbay kung saan bawat araw ay isang kwento ng pag-asa, bawat estudyante ay isang pangarap, at bawat guro ay isang bayani.

Follow na sa aming website para ma-inspire, matawa, maantig ang puso, at matutong magmahal pa lalo sa edukasyon! 

Dahil dito sa Sir Alos TV, bawat turo ay hindi lang basta aralin—ito ay kwento ng buhay.