Ang Pagkakaibigan nina Angelou at Anie: Isang Kuwento ng Pagkatalo at Pagkakasundo
Magkahalong saya at kaba ang nararamdaman nina Angelou at Anie nang malaman nilang kasama sila sa pinakamataas na ranggo sa kanilang paaralan. Bagama't hindi nila inaasahan, tila nakasanayan na nilang maging paligsahan ang bawat pagsusulit at proyekto. Ang kanilang mga magulang, guro, at maging ang mga kaklase ay hindi nakaligtas sa pagsasanay ng mata sa mata, dahil alam nilang dalawa ang may pinakamalaking pagkakataon sa pagiging top ranker. Sa kanilang dalawa ng pwedeng magkaroon ng pagkakataon sa pinakamataas.
Hindi nila namalayan na sa bawat hakbang nilang lumalapit sa tagumpay, ay tila mga hakbang din na unti-unti nilang nawawala ang tunay na dahilan ng kanilang pagkakaibigan. Pinili ni Angelou na mag-aral ng mas mahirap mag - isa, magpuyat sa paggawa ng mga proyekto, at palaging tumaas ang score sa pagsusulit. Sa kabilang banda, si Anie naman ay nagpatuloy sa kanyang mga pangarap ngunit nagiging masyadong abala sa kanyang pagsusumikap upang mahigitan pa si Angelou. Laging naiisip ni Anie na kung patuloy niyang papatatagin ang lahat ng lakas at talinol para makuha ang top spot, magiging mas proud ang kanyang mga magulang sa kanya, at wala nang makakatalo pa sa kanya kahit na sino.
Habang lumalalim ang kompetisyon, nagiging matindi ang tensyon sa kanilang pagitan. Hindi na sila nakakapag-usap ng maayos tulad ng dati. Si Angelou ay nagagalit tuwing tinatanong siya ni Anie kung paano siya mag-aaral, at si Anie naman ay nawalan na ng tiwala kay Angelou, pakiramdam niya ay hindi ito nagiging tapat sa kanya. Ang mga dating kwentuhan at pagtulong sa isa’t isa ay napalitan ng pag-iwas at inggit. Di na sila nagkikibuan tulad ng dati nilang masayang ginagawa.
Isang hapon, pagkatapos ng isang mahirap na pagsusulit, nagkita sina Angelou at Anie sa kanilang paboritong tambayan sa ilalim ng isang malaking puno sa harap ng paaralan sa may study shed. Hindi nila iniiwasan ang isa't isa, ngunit ang hindi maikakailang tensyon sa kanilang pagitan ay nagbigay ng bigat sa bawat hakbang.
"Angelou, bakit parang hindi mo na ako tinutulungan ngayon?" tanong ni Anie, ang tinig ay may halong hinagpis at galit. "Bakit tila ikaw na lang ang importante sa ating dalawa? Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa’yo! Parang di na ikaw yung kaibigan ko."
Si Angelou ay napailing, ang mata niya ay nag-aalab sa galit. "Anie, paano kita matutulungan kung ikaw mismo hindi mo ako tinutulungan? Lagi ka na lang may sariling mundo! Lahat na lang ng pagkakataon, parang ikaw lang ang may mga pangarap! Wala ka ng sinasabi sa akin at di ka na nagkikwento sa akin."
Ang mga salitang iyon ay parang mga tinik na tumusok sa puso ni Anie. Mabilis siyang napaluha. "Ipinaglalaban ko lang ang sarili ko! Kung hindi ko pipilitin, baka hindi ako mapansin, baka hindi ako magtagumpay!" Ang tinig ni Anie ay napuno ng hinagpis. "Pati ikaw, parang wala na akong silbi sa buhay mo. Wala na akong kwenta sa iyo."
Hindi nakapagsalita si Angelou, ngunit sa kabila ng lahat, naramdaman niyang may mga pagkukulang siya sa kanilang samahan. Hindi na siya sigurado kung ano ang mas masakit—ang maramdaman na tinatalikuran siya ng matalik na kaibigan, o ang makita si Anie na tila unti-unting nawawala sa kanyang buhay. Naguguluhan siya sa nangyayari. Tila sa pag - abot ng pangarap, isang kaibigan ang mawawala.
"Anie, hindi ko naman sinasadyang maging ganitos ating pagkakaibigan," sagot ni Angelou, ngunit ang tinig niya ay parang mahina at malungkot. "Nais ko lang din naman maging matagumpay, pero hindi ko naisip na sa bawat hakbang ko, nasasaktan kita. Nawawala ka sa akin. Lumalayo ka sa akin."
"Hindi ko na kaya," sagot ni Anie, ang luha ay dumaloy mula sa kanyang mata. "Wala na akong natutunan mula sa'yo. Bawat hakbang ko na lang parang sinusundan kita, pero iniwasan mo ako. Ayokong maging anino mo lang. May sarili akong pagkatao."
Sa mga salitang iyon, naglalabas ng matinding galit at sakit sina Angelou at Anie. Hindi na nila napigilang magtalo. Ang hindi nila alam ay pareho nilang nararamdaman ang pagka-frustrate at ang matinding kalungkutan. Pareho nilang nararamdaman na nag-iisa sila, at sa gitna ng matinding kompetisyon, nawawala ang tunay na halaga ng kanilang pagkakaibigan. Nasira ang kanilang pagkakaibigan.
Isang araw, dumating ang araw ng card day—ang araw ng pagpapahayag ng top rank. Magkahiwalay silang dumaan sa stage para sa award, ngunit si Angelou ay naunang tinawag bilang top 1, at si Anie naman ay nauurong sa pangalawang pwesto. Ang pinakahihintay na tagumpay ni Anie ay nagbigay sa kanya ng hindi inaasahang walang kapantay na sakit. Wala siyang nararamdamang tuwa. Sa halip, natagpuan niya ang sarili na tumatango lamang habang tumataas ang kamay ni Angelou upang tanggapin ang parangal. Sa mga sandaling iyon, ang kanilang matibay na pagkakaibigan ay naglaho sa loob ng kanilang mga puso.
Lumipas ang mga linggo at ang dating matalik na magkaibigan ay naging magkaibang mundo. Walang nagsasalita sa isa’t isa, at parehong nilakaran nila ang kanilang mga pangarap na mag-isa. Ngunit habang naglalakad, napansin ni Angelou na kahit siya ang top rank, may mga bagay na wala siyang kagalakan. Hindi siya masaya sa kanyang tagumpay nang walang kasamang kaibigan. May nararamdaman siyang kulang sa kanyang puso. May nawawalana bahagi sa kanyang buhay.
Naramdaman din ni Anie ang parehong kalungkutan. Hindi siya makapagdiwang ng buo sa mga tagumpay niya dahil sa pagkatalo at paglaho ng kanilang pagkakaibigan. Ang sakit ng puso at ang pagkawala ng kanilang samahan ay nagpapabigat sa kanyang puso. Isang araw, naglakad si Anie patungo sa bahay ni Angelou, siya ay hihingi na ng tawad at nagpasya na makipag-ayos. Nakita ni Angelou si Anie at nakaramdam siya ng sama ng loob, ngunit naisip niya na mahalaga pa rin ang kanilang pagkakaibigan. Kaya't nagpasya siyang makinig kay Anie.
"Pasensya ka na, Angelou," ang mga salitang lumabas sa bibig ni Anie. "Hindi ko inisip na magiging ganito ang kalalabasan ng pag - uugali ko. Nais ko lang talagang makuha ang pangarap ko, ngunit nakalimutan ko na mas mahalaga pa ang pagkakaibigan natin higit sa kung ano man."
"Tama ka, Anie" sagot ni Angelou. "Hindi ko rin naisip na sa lahat ng pagnanais ko, nakalimutan ko ang tunay na halaga ng pagkakaibigan natin. Miss na miss na kita. Miss ko na yung bestfriend ko."
Nang marinig ito ni Anie, humingi siya ng tawad. "Hindi ko na nais na magpatuloy ang lamat sa pagitan natin. Hindi ko na sana pinansin ang ranggo. Ang gusto ko lang ay makita ka na masaya. Yung masaya tayo sa ating naabot."
Sa kanilang pag-uusap, muling nabuhay ang mga alaala ng kanilang magkasamang paglalaro at pagtutulungan sa isa’t isa. Ang kanilang puso ay napuno ng kaligayahan, at natutunan nilang balikan ang kanilang mga pangarap, hindi sa pamamagitan ng kompetisyon, kundi sa pamamagitan ng pagtutulungan. Dahan-dahan nilang pinagsama ang kanilang mga lakas at nagsimulang mag-aral muli, ngunit ngayon ay hindi na sila naglalaban—sama-sama nilang itinaguyod ang kanilang pangarap.
Sa pagtatapos ng taon, hindi lamang sila naging matagumpay sa kanilang mga layunin, kundi natutunan nilang mas mahalaga pa ang pagkakaibigan kaysa sa anumang ranggo. Si Angelou at si Anie ay muling naging magkaibigan at nagsumpa na magtutulungan sila sa lahat ng aspeto ng buhay, magkasama hanggang sa pagtatapos ng kanilang mga pangarap. Sa kanilang puso, natutunan nila na sa mundo ng kompetisyon, ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa ranggo, kundi sa pagpapatawad, pagtutulungan, at pagkakaibigan.
~Sir Alos TV
No comments:
Post a Comment