Liham Para kay G. Nakakapagpabagabag: Isang Hiling Mula sa Estudyanteng Umiiyak sa Katahimikan
Ako po si Hanjo, isang estudyanteng tahimik lang ninyong natatanaw sa sulok ng silid-aralan, ngunit ngayon ay buong lakas ng loob na sumusulat ng liham na ito para sa inyo. Sa bawat araw na dumaraan, dala ko po ang mabigat na pasanin ng buhay—isang pasaning tila higit pa sa bigat ng mga librong aking dala. Ang gutom, ang pagod, ang lungkot, at ang kawalang-katiyakan ay naging bahagi na ng aking pang-araw-araw na pagpasok. Wala pong araw na hindi ko naiisip kung kakayanin ko pa ba ang isa pang linggo sa eskwela. Ngunit sa kabila ng lahat, patuloy po akong humahakbang, bitbit ang pangarap at panalangin.
Madalas po akong hindi nakakapagsaing ng agahan. Madalas din po ay naglalakad na lang ako papuntang paaralan dahil wala na pong pamasahe. Kapag dumating ako sa klase, madalas po ay may kalmot ng pagod ang aking katawan. Hindi po ako palakibo, pero ang totoo’y sabik akong matuto at makausad. Sa gitna ng ingay ng silid, ako’y tahimik na lumalaban sa katahimikan ng aking kalagayan.
Sir, alam ko pong maraming estudyante ang mas magaling, mas aktibo, mas mataas ang grado kaysa sa akin. Pero sana po’y huwag ninyong sukatin ang aking pagkatao base lamang sa aking papel na may maling sagot. Ako po ay taong may layunin, may pangarap, at may tunay na dahilan kung bakit pilit kong inaabot ang pagtatapos. Hindi ko po hangad ang perpektong marka. Hangad ko lang po ang maipasa—makatawid, at makaraos sa pag - aaral.
Ngayon pong nalalapit na ang graduation, ako po ay lumalapit sa inyo, hindi bilang estudyanteng naghahabol ng marka, kundi bilang isang anak na may pusong humihiling. Alam ko pong hindi madali ang desisyong ito, at hindi rin po ako humihingi ng pabor. Hiling ko lang po na maunawaan ninyo ang bigat ng sitwasyon ko. Isa pong simpleng pagpasa ay magbibigay sa akin ng bagong simula at sa yumaong ama ko, isang katuparan. Pangarap po kasi ito para akin ng aking tatay.
Ang tatay ko po ay hindi ko na makikita sa araw ng aking pagtatapos. Hindi ko na po makikita ang kanyang palakpak pag tinawag ang ang pangalan ko. Hindi na po niya maisasabit sa akin ang sablay na pinag - ipunan niya upang makabayad ako. Siya po ay nasawi kamakailan matapos masuwag ng kalabaw sa tiyan habang siya ay nag-aalaga sa bukid. Isang napakadilim na araw po iyon sa aming pamilya—walang babala, walang pamamaalam. Hanggang ngayon po, sariwa pa rin sa akin ang tunog ng sigaw ng nanay ko, at ang katahimikan ng kanyang kabaong. Hindi po biro ang mawalan ng haligi ng tahanan, lalo na kung siya rin ang tanging inspirasyon mo sa pag-aaral.
Sir, kung papayagan po ninyo, sana po ay kayo na ang magsabit ng aking sablay. Kayo po ang naging gabay ko sa paaralan, at sa araw ng pagtatapos, nawa'y maging kayo rin ang maging gabay ko sa entablado. Alam kong hindi ninyo kayang punan ang puwang na iniwan ng aking ama, pero sa araw na iyon, sapat na pong maramdaman kong hindi ako nag-iisa. Isang sablay lang po ang simbolo ng tagumpay na para sa kanya ko itinaya.
Hindi ko po ito ginagawa para sa sarili ko lamang. Ito po ay para sa nanay kong nagsusumikap, at para sa tatay kong nasa langit na ngayon. Kung kayo po ang magsasabit ng aking sablay, parang naroon na rin po si Itay. Parang narinig ko na rin ang kanyang palakpak at naramdaman ko na rin ang kanyang yakap. Sa simpleng pabor pong ito, mabubuo muli ang bahagi ng pagkatao kong nadurog sa kanyang pagkawala.
Kayo po, G. Nakakapagpabagabag, ay hindi lamang isang tagapayo sa amin. Kayo po ay naging sandigan, tagapakinig, at minsan ay tagatahimik ng magulong mundo ko. Hindi ko man kayo madalas nakakausap, pero bawat tingin ninyo ng pag-unawa ay sapat nang lakas para sa akin. Kayo po ang dahilan kung bakit patuloy kong pinipilit bumangon kahit gusto ko nang sumuko.
Kung sakali pong mapagbigyan ninyo ang aking liham, nangangako po akong dadalhin ko ang karangalang ito hindi lang para sa sarili kundi para sa lahat ng katulad kong lumalaban sa katahimikan. Huwag po sana ninyo akong tingnan bilang isang pangkaraniwang estudyante, kundi isang batang umaasang may guro pa ring may puso para sa mga tulad ko. Isang batang ang tanging armas ay pangarap at panalangin.
Maraming salamat po, Sir. Sa lahat ng pang-unawa, pagtuturo, at pananahimik ninyo sa tuwing hindi ko masabi ang bigat ng aking nararamdaman—salamat. Sa araw ng aking pagtatapos, sana po ay magtagpo ang ating mga mata sa gitna ng entablado. At sa bawat sablay na isasabit ninyo, sana po ay damhin ninyong kayo rin ang dahilan kung bakit may mga estudyanteng tulad ko na nagpupursige pa rin.
Ngayon pong nalalapit na ang araw ng aming pagtatapos, hindi ko maiwasang mapuno ng halo-halong emosyon ang aking puso. Sa bawat gabing pinupunasan ko ang pagod at iniinda ang gutom, ito ang araw na paulit-ulit kong ipinagdasal. Hindi pa man ako nakakatapak sa entablado, dama ko na ang bigat ng bawat hakbang na aking tatahakin—mga hakbang na sana’y nasilayan ng aking yumaong Ama. Sa isipan ko, paulit-ulit kong inuulit ang senaryo: suot ang toga, may sablay sa balikat, habang may mga matang nanonood mula sa langit. Hindi ko man siya maririnig na sumigaw ng “Anak, ang galing mo!”, naririnig ko iyon sa pintig ng puso ko tuwing naiisip ko siya. Ang sablay na inaasam kong maisabit ni G. Nakakapagpabagabag ay simbolo ng hindi pagsuko, ng pananalig, at ng pagmamahal. Bawat pagluha ko ay naging pataba sa pangarap kong unti-unti nang sumusulpot sa liwanag. Hindi pa man ito ang dulo, ito na ang simula ng pag-ani mula sa mga panahong pagtitiis ang itinanim. At kahit hindi na kami kumpleto bilang pamilya, buo ang puso kong haharap sa entablado—bitbit ang alaala ng Ama kong bayani, at ang pag-asa ng isang anak na lalaban pa rin hanggang sa huli.
Maraming salamat po sa oras ninyong basahin ang liham na ito. Maraming salamat po sa pag-unawa, sa pagtuturo, at sa pagmamalasakit sa katulad kong nangangarap sa kabila ng hirap. Nawa'y patuloy kayong maging liwanag para sa mga estudyanteng tulad ko. Magkita po tayo sa entablado—buong dangal, buong puso.
Lubos na Gumagalang,
Hanjo Hayabusa X. Stratomburg
Grade 12 – TVL
~Sir Alos TV
No comments:
Post a Comment